"Η Αθηναία" - Αστικές εξομολογήσεις μιας Αθηναίας που δεν γεννήθηκε στην Αθήνα
Δεν ήμουν από πάντα Αθηναία....
Κάποιοι γεννιούνται Αθηναίοι, κάποιοι... γίνονται. Κάποιοι την μισούν την Αθήνα, κάποιοι δεν μπορούν χωρίς αυτήν. Κάποιοι Αθηναία ονειρεύονται μια ζωή στην επαρχία, κάποιοι επαρχιώτες ψάχνουν το εισιτήριό τους για την πόλη του τσιμέντου, μα και των θαυμάτων.
Πριν έρθει το MTV στην Ελλάδα, περίμενα τα ξαδέρφια μου από την Αθήνα να φέρουν μαζί τους, στις καλοκαιρινές τους διακοπές, κασέτες με νέες μουσικές. Μια φορά, έχασα μια κασέτα που είχε μέσα το «informer» και έκλαιγα περίπου για μια εβδομάδα ασταμάτητα. Θα έπρεπε να περιμένω το επόμενο καλοκαίρι για νέες μουσικές. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι δεν με χωρά η επαρχία (δεν είχαμε ίντερνετ τότε, μην ξεχνιόμαστε – έπρεπε να το έχετε ήδη καταλάβει από την αναφορά στις «κασέτες»).
Περίπου την ίδια εποχή άρχισα να διαβάζω διάφορα αθηναϊκά περιοδικά. Τα διάβαζα μονορούφι, έκλεινα τα μάτια μου και βρισκόμουν και εγώ εκεί, στην πρωτεύουσα. Μάλιστα κρατούσα και σημειώσεις για ποια μέρη να επισκεφθώ: μουσεία, εστιατόρια, clubs, κτλ. Όταν το 1999 θα ερχόμουν πια ως φοιτήτρια στην Αθήνα, είχα ήδη ένα κάρο πράγματα που είχα προγραμματίσει να κάνω.
Το μοναδικό μου εισιτήριο για την Αθήνα ήταν οι σπουδές. Δεν ήθελα να σπουδάσω πουθενά αλλού. Οι βάσεις για τις σχολές της Αθήνας τότε ήταν οι πιο υψηλές, μα η μανία μου να φύγω από το νησί και να ζήσω μόνη μου στη μεγάλη πόλη με οδήγησε να γράψω στις πανελλήνιες τόσο καλά, ώστε να μην περιμένω καν τα αποτελέσματα. Νοίκιασα μια γκαρσονιέρα στα Ιλίσια ένα μήνα πριν βγουν οι βάσεις.
Κάποια περιστατικά δεν θα τα ξεχάσω ποτέ: Την πρώτη μέρα που βγήκα να πάρω το 220 για να πάω στη Φιλοσοφική, μπερδεύτηκα και το πήρα στην κάθοδο. Καθώς έφτανα στην Πανεπιστημίου, άρχισα να αναλογίζομαι ότι αυτός ο δρόμος δεν μου θυμίζει τίποτα. Την προηγούμενη φορά που είχα πάει μαζί με τον μπαμπά μου στη Φιλοσοφική για να γραφτώ στο τμήμα της Μουσικολογίας, δεν είχε τόσο μεγάλους δρόμους! Τελικά κατάλαβα ότι είχα κάνει βλακεία. Ανοίγει τις πόρτες του το 220 στο τέρμα της Ακαδημίας, βγαίνω έξω – για να μην προδοθώ – και ξαναμπαίνω στα μουλωχτά στο ίδιο λεωφορείο για να με γυρίσει πίσω στην πανεπιστημιούπολη!
Μετά από έναν χρόνο αγόρασα ένα μηχανάκι γιατί το λεωφορείο... it just wasn’t my thing. Το μετρό δεν υπήρχε ακόμα… Παίρνω τη φίλη μου να πάμε βόλτα. Ως νέα οδηγός στην πόλη, μπερδεύτηκα, για ακόμα μια φορά, και μπήκα στην Ακαδημίας ανάποδα βραδιάτικα. Καθώς βλέπω να με πλησιάζουν τα φώτα των αυτοκινήτων από την αντίθετη φορά, ξαναβρήκα όλη τη χαμένη μου πίστη στα Θεία. Τελικά το έσωσα, αλλά θρήσκα δεν έγινα ποτέ τελικά.
Στα μαθήματα για το δίπλωμα οδήγησης με έβγαλε ο δάσκαλος στην Κατεχάκη. Αν και οδηγούσα χρόνια στο νησί – εκεί δεν χρειάζεσαι δίπλωμα, το πολύ πολύ να πέσεις σε πάνω σε καμιά ελιά – οι τρεις λωρίδες μου φάνηκαν βουνό.
- Μα που είσαι βρε παιδί μου, στη Νέα Υόρκη; Σκέφτηκα.
Τώρα είμαι σοφερίνα φίνα. Κάθε φορά που παρκάρω στο κέντρο περιμένω να ακούσω χειροκροτήματα. Αν η καριέρα στη μουσική πάει κατά διαόλου, έχω την εναλλακτική της ταξιτζούς.
Ένα αθώο παιδί σαν και μένα, που είχε πάντα τον μπαμπά και τη μαμά να το νταντεύουν (ναι, εμείς οι γεννημένοι της δεκαετίας του ’80 είναι γνωστό ότι βγήκαμε μαμόθρευτα), ήταν αναπόφευκτο να δυσκολευτεί να ενηλικιωθεί. Έδινα όλα μου τα χρήματα σε όσους είχαν ανάγκη – μέχρι που αναγκάστηκα να γίνω πιο «σκληρόπετση» σε αυτήν την σκληρή πόλη - αγόραζα μούφα πράγματα από παράνομους πλανόδιους πωλητές στην Ερμού – μια φορά η Dior μου βγήκε κολόνια Μυρτώ – με μπάζανε με το ζόρι μέσα στα γνωστά κέντρα αδυνατίσματος για να μου κάνουν προσφορά για προγράμματα ομορφιάς και εγώ η ευκολόπιστη υπέγραφα...
Μα πέρασε ο καιρός. Έφαγα τα χαστούκια μου και ίσιωσα. Τους τσαρλατάνους τους κόβω από χιλιόμετρα. Τους εντοπίζω και αλλάζω πεζοδρόμιο. Δεν μπορώ να πω το ίδιο όμως και για τους ακατάλληλους άνδρες. Εκεί έχω ακόμα δρόμο. Τουλάχιστον, με τους Αθηναίους ερωμένους, έμαθα τις διάφορες περιοχές του λεκανοπεδίου. Παγκράτι, Καλλιθέα, Γλυφάδα κτλ. κτλ. (να ξανά η ταξιτζού). Και μη μου πείτε και εσείς – ναι εσείς, οι Αθηναίοι – ότι το πρώτο πρώτο σας GPS δεν ήταν ο γκόμενος ή γκόμενα που μένει στου διαόλου τη μάνα!
Και πέρασε κι άλλος καιρός και βρήκα φίλους, συνεργάτες, έρωτες, αγαπημένα μέρη. Σαν σκηνές από ταινία η ζωή στην Αθήνα αλλάζει coloring: Βουερές, βρώμικες στιγμές στα σάπια μέρη της πόλης, σιωπηλές, μοναχικές στιγμές στα καφέ κοντά σε Εξάρχεια – Κολωνάκι, διαβάζοντας free press, να ερωτεύομαι την πόλη όλο και περισσότερο, όλο και πιο δυνατά. Συναυλίες, φεστιβάλ, θέατρα και μπαρ. Αχ αυτά τα μπαρ...
Και έγινα κι εγώ μια Αθηναία.
Η Αθηναία - Digital Single
Στίχοι - Μουσική: Αλεξάνδρα Κλάδη
Σκηνοθεσία - Digital Art: Θένια Κουρέλη
Ενορχήστρωση - Μίξη - Mastering: Δημήτρης Μπέλλος
iTunes: https://apple.co/2Qr52Vl
Spotify: https://spoti.fi/2RL9EWF
Deezer: http://bit.ly/2qAMZRq
Google Play: http://bit.ly/2PlW2Va