Phrygian Dance: ένα κομμάτι για πιάνο και φλάουτο
Δεν ήμουν από εκείνα τα παιδιά - θαύματα που έγραφαν μουσική από τα γεννοφάσκια τους. Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που καταπιάστηκα με την τέχνη της μουσικής για να μπορώ να εκφραστώ συνθετικά. Η σύνθεση προαπαιτεί μια αίσθηση ελευθερίας και αρκετό τσαμπουκά. Εκείνο τον τσαμπουκά που σου λέει ότι παρόλο που πέρασαν από τη γη τεράστιοι Μπετόβεν, ίσως να έχεις και συ κάτι να πεις, κάτι δικό σου. Η μελέτη μου πάνω στους τεράστιους αυτούς συνθέτες της μουσικής ιστορίας με έκαναν υπερβολικά ταπεινή για να τολμήσω να αρθρώσω τον μουσικό λόγο μου. Όταν κατάφερα τελικά να ξεπεράσω τους φόβους μου και άρχισα να γράφω μουσική, εκεί ήταν που βρήκα και τον εαυτό μου. Η μουσική σε κάνει να θες να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος και αυτό δε σταματά ποτέ. Ακόμα και αυτό το λίγο σου, το λίγο μου, το λίγο μας, είναι καλό να βγαίνει εκεί έξω και να μην μένει φυλακισμένο μέσα σε φόβους και ανασφάλειες. Τα τραγουδάκια μου και οι μουσικούλες μου μπορεί να μη λένε σε πολλούς πολλά, αλλά μπορεί και να λένε σε κάποιους λίγα. Και για αυτό το λίγο ή το πολύ θα συνεχίσουμε να γράφουμε, να τραγουδάμε, να εκφραζόμαστε, να ζούμε...
Ένα μικρό κομμάτι για πιάνο και φλάουτο, γραμμένο το 2010.
Το μοιράζομαι μαζί σας τώρα...