Οι Τετάρτες με τον ηλεκτρικό

Δεν πάνε 2 χρόνια που μετακόμισα. Το ότι η διεύθυνσή μου πια γράφει «Πειραιάς» και όχι «Αθήνα», ακόμα δεν μπορώ να το συνηθίσω. Βέβαια, κάτω από το σπίτι μου πάντα υπάρχει μια θέση για να παρκάρω, αλλά ο αέρας του κέντρου, όσο μολυσμένος και να είναι, έχει κάτι το ιδιαίτερο.  Από πάντα μισούσα τις συγκοινωνίες. Ως πρωτοετής φοιτήτρια στην Αθήνα, πέρασα τα πάνδεινα με τα λεωφορεία. Και το μετρό, όταν επιτέλους φτιάχτηκε, δεν έφτανε μέχρι του Ζωγράφου οπότε αναγκαζόμουν να κυκλοφορώ με λεωφορεία και ταξί. Το μαρτύριό μου τελείωσε όταν πήρα αυτοκίνητο. Δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε λεωφορείο. Ούτε στο μετρό, παρά μόνο για κανένα αεροδρόμιο. Το αυτοκίνητο γρήγορα έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί ακούω μουσική, γράφω στιχάκια πάνω σε αποδείξεις βενζινάδικων, εκεί κάνω τις πιο εποικοδομητικές και δημιουργικές σκέψεις μου.

Μα έλα που μετακόμισα στον Πειραιά και κάθε Τετάρτη έχω μαθήματα στην Κηφισιά; Από Ζωγράφου έμπαινα Αττική και σε είκοσι λεπτάκια είχα φτάσει. Τώρα από την εθνική το παίζεις κορώνα γράμματα: θα κολλήσω; Δε θα κολλήσω; Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήρα την πρώτη έξοδο φρικαρισμένη για τα είκοσι λεπτά που έκανα για να διανύσω τα τελευταία διακόσια μέτρα και γύριζα πίσω για να διασχίσω όλη την Αθήνα: Ποσειδώνος – Συγγρού – Β.Κωνσταντίνου – Β. Σοφίας – Κηφισίας. Από την αρχή τους μέχρι το τέλος τους. Και αυτό κάθε Τετάρτη για έναν ολόκληρο χρόνο.

Όταν στο τέλος της χρονιάς συνειδητοποίησα ότι ξόδευα περισσότερα στις βενζίνες από όσα έβγαζα από τα μαθήματα ήταν αργά. Τα χειμωνιάτικα όνειρα για διακοπές σε νησάκια των Κυκλάδων είχαν κάνει φτερά, είχαν γίνει βενζίνες και αδιάκοπες βρισιές στα ζόμπι - οδηγούς που πάντα πάνε και κάθονται μπροστά μου στην αριστερή λωρίδα.Έκανα την καρδιά μου κόμπο και από χρονιά αποφάσισα να παίρνω τον ηλεκτρικό Φάληρο – Κηφισιά. Οκτώ λεπτά περπάτημα – τρία λεπτά αναμονή – πενήντα λεπτά εμπειρία ηλεκτρικού – 4 λεπτά περπάτημα και έφτασα στο ωδείο! Πάνε τώρα περίπου οκτώ μήνες που κάθε Τετάρτη κάνω αυτό το δρομολόγιο. Ο ηλεκτρικός, όπως και το μετρό, είναι σαφώς καλύτερο μέσο από τα λεωφορεία μόνο και μόνο από το γεγονός ότι δε φρενάρει κάθε λίγο και λιγάκι. Ούτε φανάρια, ούτε τίποτα. Το γκαζώνει και φχαριστιέσαι ταχύτητα.Έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή: τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι είναι απρόβλετοι. Όταν είσαι στο αμάξι δεν έχεις και πολλά πάρε δώσε. Άντε κανένα νεύμα «ευχαριστώ» στον τύπο που σε άφησε να χωθείς και καμιά μούτζα σε εκείνον που πήγε να σε σκοτώσει. Οι άνθρωποι στον ηλεκτρικό είναι πολλοί, και πολύ κοντά σου. Ακούς τις προσωπικές τους συζητήσεις και σε καλούν με το ζόρι στη ζωή τους και την πραγματικότητά τους. Εκφράζονται ζωηρά και πολύ πολύ δυνατά. Κανένα ίχνος διακριτικότητας. Οι μοναχικοί επιβάτες είναι συνήθως ήσυχοι, κοιτάνε το άπειρο ή το κινητό τους και χάνονται στις σκέψεις τους. Άλλοι κοιμούνται, συχνά και εγώ, κόντρα στο τζάμι του παραθύρου και το σαλάκι να τρέχει κατά μήκος του γιακά. Είναι και αυτοί που μιλάν στον εαυτό τους. ‘Ενας κύριος, αρκετά συμπαθητικός, αλλά ολότελα μουρλός, μιλούσε σε έναν αόρατο συνεπιβάτη αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα χρεωκόπησε. Η ευφράδειά του έπλαθε μέσα στο μυαλό μου την ιστορία ενός καθηγητή που τρελάθηκε επειδή η γυναίκα του τον άφησε για κάποιον άλλον. Οι υπόλοιποι επιβάτες αλληλοκοιτάζονταν και κουνούσαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους πλάθοντας ο καθένας στο κεφάλι του και από μια τραγική ιστορία για αυτόν τον συμπαθητικό αλλά θεόμουρλο κυριούλη. Είναι βέβαια και τα πρεζάκια που έχουν το ποιηματάκι έτοιμο. Η ίδια ιστορία σε παραλλαγές με κεντρικό άξονα την ειλικρίνεια. Η δυστυχία και ο ηλεκτρικός πανε χέρι χέρι. Ακόμα κι όταν ξέρεις πως τα περισσότερα από αυτά που ακούς είναι ψέμματα, κάτι μέσα σου πονάει. Η δυστυχία και ο πόνος διασχίζουν τα βαγόνια για μερικά ψιλά υπό την υπόκρουση των κυμάτων του Δούναβη από ακορντεόν κουρδισμένο σε κλίμακα άγνωστη ακόμα στην ανθρωπότητα.

Τις μέρες που έβρισκα να κάτσω, έβγαζα ένα βιβλίο και άρχιζα το διάβασμα. Μέσα σε λίγους μήνες διάβασα τρία βιβλία στις διαδρομές της Τετάρτης. Και μου χε λείψει το διάβασμα, δεν έβρισκα το χρόνο για βιβλία εδώ και αρκετό καιρό. Και καθώς ο θόρυβος γύρω μου έσβηνε μέσα στις σελίδες των βιβλίων, έπιασα τον εαυτό μου να αναζητά τις Τετάρτες με τον ηλεκτρικό.