Ο Αη Βασίλης θα'ρθει ξανά - (pH2) feat. Αλεξάνδρα Κλάδη

Μια υπέροχη διασκευή του "Santa Claus is coming to town" από

τους (pH)2 kαι την Αλεξάνδρα Κλάδη.

Κυκλοφορεί από την EMI

Pepper Christmas Party 26 December

Εσύ τι θα κάνεις στις 26 Δεκεμβρίου;

Έλα στο φετινό, τριώροφο party του Pepper 96.6 στο Gazarte!

Το Χριστουγεννιάτικο party επιστρέφει, για δεύτερη χρονιά, με περισσότερο κέφι, περισσότερη έμπνευση και περισσότερους καλεσμένους! Στις 26 Δεκεμβρίου, θα γίνει το πιο πιπεράτο, λαμπερό Χριστουγεννιάτικο Party της Αθήνας!

Το πρόγραμμα του Party περιλαμβάνει:

• Pepper’s Girly Heart’s Club Band: μια μπάντα που στήνεται για μία και μοναδική φορά, αποκλειστικά για το τριώροφο party του Pepper 96.6. Μέλη της μπάντας, τα «κορίτσια για φίλημα» του Pepper: Ειρήνη Δούκα, Εστερίνα Κανέλλου, Idra Kayne, Αλεξάνδρα Κλάδη, Δάφνη Λάζου, Κατερίνα Ντούσκα, Μαρία Παπάζογλου, Ειρήνη Σκυλακάκη, Μαριέττα Φαφούτη. 

Μαζί τους παίζουν οι : Δημήτρης Παπαδοπουλος (Τρομπετα), Γιώργος Ζαρεας (Τρομπονι), Δημήτρης Σιαμπος (Κιθάρες,ενορχηστρώσεις), Γιάννης Παπαδόπουλος (Πιανο,πλήκτρα), Κώστας Πατσιωτης (κοντραμπάσο,ηλεκτρικό μπάσο), Δημήτρης Μποσινακος (τύμπανα).

• “The Allergies” : Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, οι δύο Djs από τη Μεγάλη Βρετανία, που γνωρίζουν τεράστια επιτυχία σε ολόκληρη την Ευρώπη.

• Οι Vanilla Swing μας μεταφέρουν στη μαγική εποχή των ‘50s, με κέφι, πολύ χορό και όλα τα αγαπημένα ‘50s classics.

• Εκπλήξεις, special guests και φυσικά όλοι οι παραγωγοί του Pepper 96.6 (1ος όροφος)

• Cinema@Gazarte: Back to Back προβολές από το flix.gr, με ταινίες με Χριστουγεννιάτικο χαρακτήρα: «Robbie Williams live at the Royal Albert Hall» και «Norah Jones and the Handsome Band, live in 2004″

Στο party θα γίνει κλήρωση δώρων, με cd και βιβλία που αγαπήθηκαν τη χρονιά που μας πέρασε.

Τώρα ξέρεις τι θα κάνεις στις 26 Δεκεμβρίου!

Η Αλεξάνδρα Κλάδη στην ραδιοφωνική εκπομπή "Casablanca" του PlayfulRadio.com

Ακούστε τη συνέντευξη εδώ

FB EVENT

Αλεξάνδρα Κλάδη - Στο Κολωνάκι - Making Of

Η Αλεξάνδρα Κλάδη τραγουδά "Μαζί για πάντα" ενώ έχει χωρίσει - Αφιέρωμα στο Lady Like

Διαβάστε εδώ τη συνέντευξη της Αλεξάνδρας Κλάδη για το Lady Like.

Οι οδηγοί της Κυριακής

Οι οδηγοί της Κυριακής

Κίτρινα φύλλα που χορεύουν μέσα στην κίνηση της Αμαλίας

Η Αθήνα σε πλήρη απαρτία.

Καυτός ήλιος και δροσερό αεράκι συνυπάρχουν τόσο ωραία μόνο σε μια φθινοπωρινή μέρα σαν και τούτη.

Το ότι σήμερα είμαι συνοδηγός και όχι οδηγός είναι μια ευτυχής συγκυρία.

Και η ενόχληση που άρχισα να νιώθω δεν ήταν από τον ήλιο που έτσουζε τα μάτια μου.

Η ροή της κίνησης άρχιζε να γίνεται χαοτική ερχόμενη σε αντίθεση με την καταναγκαστική επιθυμία μου για περιοδικές και συνεχείς καταστάσεις.

«Μα τί γίνεται;» ρώτησα

«Οι οδηγοί της Κυριακής» είπε με απάθεια η αδελφή μου πίσω από το τιμόνι.

"Έρωτες στο κουταλάκι του γλυκού"

Η θεία καταφέρνει με δυσκολία να βγάλει το καπάκι από το βάζο με το γλυκό του κουταλιού.

"Φέτος το γλυκό σταφύλι έγινε μούρλια". Σερβίρει στο μικρό πιατάκι και φροντίζει η κουταλιά να έχει αρκετά αμύγδαλα αφού ξέρει ότι μ'αρέσουν. Το καταβροχθίζω. "Να σου βάλω κι άλλο;" "Εννοείται να μου βάλεις κι άλλο. Ή μάλλον δώσε μου το βάζο όπως είναι".

Πάντα τσαντιζόμουνα που η μερίδα στα γλυκά του κουταλιού ήταν τόσο μικρή. Η καλύτερη εξήγηση που μπορούσα να δώσω ήταν ότι οι άνθρωποι παλιότερα ήταν πιο φτωχοί και τους έμεινε κουσούρι. Μεγαλώνοντας, βέβαια, κατάλαβα ότι η μερίδα είναι τόσο μικρή γιατί σε κάθε κουταλιά κρύβεται τεράστια ποσότητα ζάχαρης. Και ως γνωστόν η ζάχαρη σε γλυκαίνει αλλά σε σκοτώνει κιόλας...

Μα ποιος χορταίνει τη γλύκα με μια μόνο κουταλιά; Τι κι αν η ζάχαρη σκοτώνει; Το πρώτο κουταλάκι είναι μόνο το πρελούδιο. 

Έτσι και με τον έρωτα. Γεύεσαι ένα κουταλάκι του γλυκού και μετά θες το βάζο ολόκληρο. Μα έλα που σερβίρεται μόνο σε μικρό κουταλάκι. Και αν δεν είναι εκεί η θεία μου που δε θα με παρεξηγήσει, άντε να πέσω με τα μούτρα στο βάζο μπροστά σε ξένο κόσμο.

Η Ζάκυνθος της μουσικού Αλεξάνδρας Κλάδη- Περιοδικό Elle - Τεύχος Αυγούστου 2014

Διαβάστε το άρθρο εδώ

Λένε πως αν κάποιος καθήσει κάτω από ένα δέντρο στη Ζάκυνθο θα γίνει ποιητής. Και δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητη αυτή η τοπική ρήση καθώς το νησί αυτό γέννησε μερικές εξαιρετικές προσωπικότητες των τεχνών, όπως είναι ο εθνικός μας ποιητής, ο Διονύσιος Σολωμός και ο Ανδρέας Κάλβος. Πνιγμένη μέσα στο πράσινο η Ζάκυνθος αναφέρεται στα ομηρικά κείμενα ως «υληέσσα», δηλαδή η «γεμάτη από δάση». Ποτέ της δε γνώρισε τον τουρκικό ζυγό και έτσι η κουλτούρα της είναι επηρεασμένη αποκλειστικά από τη Δύση και από την αφρόκρεμα της κρητικής πνευματικής ηγεσίας που πέρασε στα επτάνησα μετά την άλωση της Κρήτης. Η μουσική της παράδοση είναι έντονη και οι μαντολινάτες, οι φιλαρμονικές και οι καντάδες αποτελούν ένα σημαντικό μέρος της καθημερινότητας των ζακυνθινών. Η ομιλία είναι τραγουδιστή, το ταπεραμέντο των ανθρώπων φλογερό και η φιλοξενία ανεπανάληπτη.

Το καράβι για το λιμάνι της Ζακύνθου φεύγει από την Κυλλήνη και το ταξίδι διαρκεί μία ώρα και ένα τέταρτο. Αντικρίζοντας το λιμάνι της πόλης, αυτό που βλέπεις είναι ένας καταπράσινος λόφος που καταλήγει σε κτίρια με καμάρες κατά μήκος όλου του λιμανιού. Θα ήτανε μεγάλο το καμάρι μας αν ο σεισμός του ’53 δεν είχε γκρεμίσει τα πάντα. Η Ζάκυνθος λεγότανε το «Φιόρο του Λεβάντε» ή αλλιως το λουλούδι του Ιονίου, μια μικρή Βενετία. Μετά το σεισμό, η πόλη ξαναχτίστηκε αλλά έχασε για πάντα την παλιά της γοητεία.  Το ταπεραμέντο των ανθρώπων όμως είναι ζωντανό και είναι αυτό που κάνει το νησί έναν υπέροχο προορισμό.

Βόρεια του λιμανιού είναι ο λόφος του Στράνη με την υπέροχη θέα του κάμπου. Εκεί έγραψε ο Διονύσιος Σολωμός τον ύμνο εις την Ελευθερίαν, ενώ άκουγε τα κανόνια από το Μεσολόγγι. Δίπλα, η Μπόχαλη με την καταπληκτική πανοραμική θέα της πόλης. Εκεί παραγγέλνεις από του «Λάτα» το παραδοσιακό γλυκό «φρυγανιά». Λίγα βήματα πιο πάνω συναντάς το βενετσιάνικο κάστρο. Εκεί είχαν γίνει και τα γυρίσματα της ταινίας «Ποπολάρος». Κατεβαίνοντας ξανά προς την πόλη σταματάς για παστέλι και φυτούρα (παραδοσιακά ζακυνθινά γλυκά) από τον πάγκο που βρίσκεται πάντα ακριβώς απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου που τη βλέπεις ακριβώς μπροστά σου καθώς μπαίνεις με το καράβι στο λιμάνι. Για καντάδες θα πας στον «Ποπολάρο», για φαγητό στο «Πορτοκάλι» για πιο ψαγμένες συνταγές και στο «El Greco» για ζακυνθινή κουζίνα και ωραία ψάρια. Στα πιο βορεινά χωρια, να αναζητήσεις τους «Αλιτζερίνους» για συνταγές με ντόπια υλικά. Για μπάνιο πρέπει κανείς να πάει στο μαραθωνήσι (εκεί που γεννάνε οι χελώνες καρέττα – καρέττα), στις μυζήθρες, στο λιμιώνα του Άη –Λιού (Άγιος Λέοντας), στο μακρύ γυαλό, στο Γέρακα, στις γαλάζιες σπηλιές και φυσικά στο ναυάγιο. Υπάρχουν καραβάκια που κάνουν το γύρο του νησιού και διαρκεί με τις στάσεις σχεδόν 8 ώρες. Για ηλιοβασίλεμα θα πας στο Κερί ή στο Καμπί.  Για clubbing θα πας στο Barrage και θα αράξεις στις καφετέριες της πλατείας Αγίου Μάρκου, την πιο ζωντανή από κόσμο πλατεία της πόλης της Ζακύνθου.

Η μαγεία του νησιού είναι αναμφισβήτητα ο συνδυασμός του μπλέ και του πράσινου. Βουνό και θάλασσα τόσο κοντά που όλα γίνονται γαλαζοπράσινα.

Το Βήμα της Κυριακής: Αλεξάνδρα Κλάδη, από τη Ζάκυνθο στο "Κολωνάκι"

Διαβάστε τη συνέντευξη της Αλεξάνδρας Κλάδη στο κυριακάτικο Βήμα:

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=614616

Αλεξάνδρα Κλάδη : Μια Pin Up τραγουδίστρια από τη Ζάκυνθο

Πατήστε εδώ για να δείτε το άρθρο

Η τραγουδοποιός Αλεξάνδρα Κλάδη καλεσμένη στην εκπομπή "Το μήλο της Εύας" στο Maga Radio.gr

Πατήστε εδώ για να ακούσετε τη συνέντευξη

H Aλεξάνδρα Κλάδη μιλάει στο Popaganda!

Διαβάστε το άρθρο εδώ:

Η τραγουδοποιός Αλεξάνδρα Κλάδη γκουγκλάρει τα πάντα...

Οι Τετάρτες με τον ηλεκτρικό

Δεν πάνε 2 χρόνια που μετακόμισα. Το ότι η διεύθυνσή μου πια γράφει «Πειραιάς» και όχι «Αθήνα», ακόμα δεν μπορώ να το συνηθίσω. Βέβαια, κάτω από το σπίτι μου πάντα υπάρχει μια θέση για να παρκάρω, αλλά ο αέρας του κέντρου, όσο μολυσμένος και να είναι, έχει κάτι το ιδιαίτερο.  Από πάντα μισούσα τις συγκοινωνίες. Ως πρωτοετής φοιτήτρια στην Αθήνα, πέρασα τα πάνδεινα με τα λεωφορεία. Και το μετρό, όταν επιτέλους φτιάχτηκε, δεν έφτανε μέχρι του Ζωγράφου οπότε αναγκαζόμουν να κυκλοφορώ με λεωφορεία και ταξί. Το μαρτύριό μου τελείωσε όταν πήρα αυτοκίνητο. Δεν ξαναπάτησα το πόδι μου σε λεωφορείο. Ούτε στο μετρό, παρά μόνο για κανένα αεροδρόμιο. Το αυτοκίνητο γρήγορα έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί ακούω μουσική, γράφω στιχάκια πάνω σε αποδείξεις βενζινάδικων, εκεί κάνω τις πιο εποικοδομητικές και δημιουργικές σκέψεις μου.

Μα έλα που μετακόμισα στον Πειραιά και κάθε Τετάρτη έχω μαθήματα στην Κηφισιά; Από Ζωγράφου έμπαινα Αττική και σε είκοσι λεπτάκια είχα φτάσει. Τώρα από την εθνική το παίζεις κορώνα γράμματα: θα κολλήσω; Δε θα κολλήσω; Δεν ήταν λίγες οι φορές που πήρα την πρώτη έξοδο φρικαρισμένη για τα είκοσι λεπτά που έκανα για να διανύσω τα τελευταία διακόσια μέτρα και γύριζα πίσω για να διασχίσω όλη την Αθήνα: Ποσειδώνος – Συγγρού – Β.Κωνσταντίνου – Β. Σοφίας – Κηφισίας. Από την αρχή τους μέχρι το τέλος τους. Και αυτό κάθε Τετάρτη για έναν ολόκληρο χρόνο.

Όταν στο τέλος της χρονιάς συνειδητοποίησα ότι ξόδευα περισσότερα στις βενζίνες από όσα έβγαζα από τα μαθήματα ήταν αργά. Τα χειμωνιάτικα όνειρα για διακοπές σε νησάκια των Κυκλάδων είχαν κάνει φτερά, είχαν γίνει βενζίνες και αδιάκοπες βρισιές στα ζόμπι - οδηγούς που πάντα πάνε και κάθονται μπροστά μου στην αριστερή λωρίδα.Έκανα την καρδιά μου κόμπο και από χρονιά αποφάσισα να παίρνω τον ηλεκτρικό Φάληρο – Κηφισιά. Οκτώ λεπτά περπάτημα – τρία λεπτά αναμονή – πενήντα λεπτά εμπειρία ηλεκτρικού – 4 λεπτά περπάτημα και έφτασα στο ωδείο! Πάνε τώρα περίπου οκτώ μήνες που κάθε Τετάρτη κάνω αυτό το δρομολόγιο. Ο ηλεκτρικός, όπως και το μετρό, είναι σαφώς καλύτερο μέσο από τα λεωφορεία μόνο και μόνο από το γεγονός ότι δε φρενάρει κάθε λίγο και λιγάκι. Ούτε φανάρια, ούτε τίποτα. Το γκαζώνει και φχαριστιέσαι ταχύτητα.Έχουν όμως έναν κοινό παρονομαστή: τους ανθρώπους.

Οι άνθρωποι είναι απρόβλετοι. Όταν είσαι στο αμάξι δεν έχεις και πολλά πάρε δώσε. Άντε κανένα νεύμα «ευχαριστώ» στον τύπο που σε άφησε να χωθείς και καμιά μούτζα σε εκείνον που πήγε να σε σκοτώσει. Οι άνθρωποι στον ηλεκτρικό είναι πολλοί, και πολύ κοντά σου. Ακούς τις προσωπικές τους συζητήσεις και σε καλούν με το ζόρι στη ζωή τους και την πραγματικότητά τους. Εκφράζονται ζωηρά και πολύ πολύ δυνατά. Κανένα ίχνος διακριτικότητας. Οι μοναχικοί επιβάτες είναι συνήθως ήσυχοι, κοιτάνε το άπειρο ή το κινητό τους και χάνονται στις σκέψεις τους. Άλλοι κοιμούνται, συχνά και εγώ, κόντρα στο τζάμι του παραθύρου και το σαλάκι να τρέχει κατά μήκος του γιακά. Είναι και αυτοί που μιλάν στον εαυτό τους. ‘Ενας κύριος, αρκετά συμπαθητικός, αλλά ολότελα μουρλός, μιλούσε σε έναν αόρατο συνεπιβάτη αναλύοντας τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα χρεωκόπησε. Η ευφράδειά του έπλαθε μέσα στο μυαλό μου την ιστορία ενός καθηγητή που τρελάθηκε επειδή η γυναίκα του τον άφησε για κάποιον άλλον. Οι υπόλοιποι επιβάτες αλληλοκοιτάζονταν και κουνούσαν συγκαταβατικά τα κεφάλια τους πλάθοντας ο καθένας στο κεφάλι του και από μια τραγική ιστορία για αυτόν τον συμπαθητικό αλλά θεόμουρλο κυριούλη. Είναι βέβαια και τα πρεζάκια που έχουν το ποιηματάκι έτοιμο. Η ίδια ιστορία σε παραλλαγές με κεντρικό άξονα την ειλικρίνεια. Η δυστυχία και ο ηλεκτρικός πανε χέρι χέρι. Ακόμα κι όταν ξέρεις πως τα περισσότερα από αυτά που ακούς είναι ψέμματα, κάτι μέσα σου πονάει. Η δυστυχία και ο πόνος διασχίζουν τα βαγόνια για μερικά ψιλά υπό την υπόκρουση των κυμάτων του Δούναβη από ακορντεόν κουρδισμένο σε κλίμακα άγνωστη ακόμα στην ανθρωπότητα.

Τις μέρες που έβρισκα να κάτσω, έβγαζα ένα βιβλίο και άρχιζα το διάβασμα. Μέσα σε λίγους μήνες διάβασα τρία βιβλία στις διαδρομές της Τετάρτης. Και μου χε λείψει το διάβασμα, δεν έβρισκα το χρόνο για βιβλία εδώ και αρκετό καιρό. Και καθώς ο θόρυβος γύρω μου έσβηνε μέσα στις σελίδες των βιβλίων, έπιασα τον εαυτό μου να αναζητά τις Τετάρτες με τον ηλεκτρικό.

Η "Δίψα" του Ευγένιου Ο'Νηλ στο Θέατρο "Άβατον", πρεμιέρα Κυριακή 1η Δεκέμβρη

Η "Δίψα", είναι η ιστορία τριών επιζώντων από ένα καταστροφικό ναυάγιο, οι οποίοι είναι ''εγκλωβισμένοι'' σε μια διασωστική λέμβο στην μέση του ωκεανού. Χωρίς νερό, χωρίς τροφή, με εγκαύματα από τον ήλιο, περιτριγυρισμένοι από καρχαρίες...Χωρίς εμφανή ελπίδα διάσωσης. Ένας Τζέντλεμαν, μια Χορεύτρια και ένας νέγρος Ναύτης. Τρεις άνθρωποι διαφορετικών κοινωνικών τάξεων, αλλά στην ίδια μοίρα, παλεύουν για να επιβιώσουν..... Μεταξύ τους θα αναπτυχθούν σχέσεις συμπάθειας, αλλά και μίσους...Είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν, αλλά και να σκοτώσουν προκειμένου να ζήσουν! Μέσα από τις δοκιμασίες που περνούν αγγίζουν τα όρια της τρέλας... Θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Με τι κόστος;

Ένα μονόπρακτο του Ευγένιου Ονήλ, που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα, γραμμένο το 1914 με επιρροές από το ναυάγιο του Τιτανικού. Ένα έργο γεμάτο συμβολισμούς που πραγματεύεται την αληθινή φύση των ανθρώπων στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής τους... Υπό την αιγίδα της UNESCO.

Παίζουν οι ηθοποιοί:

Ωραιοζήλη Καραγιαννίδου, Δημήτρης Κωνσταντίνου, Σαμουήλ Ακινόλα

Σκηνοθεσία: Πάνος Ηλιακόπουλος

Ηχητικός Σχεδιασμός: Αλεξάνδρα Κλάδη

Σκηνικά- Κουστούμια: Κική Μήλιου 

Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου 

Φωτογράφος: Βασίλης Σιγούρας

Εκτέλεση Παραγωγής: Όλγα Στέφου

ΜΟΝΟ ΓΙΑ 10 ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΥΡΙΑΚΗ 1/12/2013 ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΙΣ 20:30

Θέατρο ΑΒΑΤΟΝ Ευπατρίδων 3,(στάση Μετρό Κεραμεικός)

Τηλ. κρατήσεων: 2103412689 & 6986637399

Ημέρες παραστάσεων: Κάθε Κυριακή στις 20:30 (από 1/12)

Διάρκεια: 65'

Τιμή Εισητηρίου: 10 ευρώ Κανονικό 

Φοιτητικό-Ανέργων: 15 ευρώ τα 2 άτομα

Ραδιοφωνική συνέντευξη στο 12σφαιρο του John Deos @ Music Heaven Radio

Ακολουθήστε το link για να ακούσετε τη συνέντευξη:

INTERVIEW ALEXANDRA KLADI @ MUSIC HEAVEN RADIO

Επιλογές αγαπημένων μου τραγουδιών, ζωντανή εκτέλεση κάποιων δικών μου και κουβεντούλα για διάφορα... Μαζί μας στο τρομπόνι και ο Χρήστος Σπηλιόπουλος!

"Το Παιχνίδι των Δράκων" στο Θέατρο Eliart

Το Παιχνίδι των Δράκων

Ότι και αν συμβεί, έχε τα μάτια σου ανοιχτά…

Η εταιρία Θεάτρου “Big Bang Theater” και το θέατρο ELIART από την Δευτέρα 21 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:15, μέχρι και τα μέσα Δεκεμβρίου, παρουσιάζουν την σύγχρονη, σουρεαλιστική κωμωδία του Γιώργου Φραγκούλη “Το Παιχνίδι των δράκων” σε σκηνοθεσία Σίμου Παπαναστασόπουλου.

Η ιστορία διαδραματίζεται στο ξενοδοχείο “Οι τρεις δράκοι”, το οποίο επισκέπτεται ένα ανδρόγυνο με στόχο μέσα από ολιγοήμερες διακοπές, να ανανεώσει την σχέση του. Πολύ γρήγορα θα διαπιστώσουν ότι η διαμονή τους εκεί δεν θα είναι και τόσο ευχάριστη, λόγω της αλλόκοτης συμπεριφοράς των υπάλληλων του ξενοδοχείου. Η πληροφορία για την ύπαρξη ενός κρυμμένου θησαυρού θα περιπλέξει περισσότερο τα πράγματα.

Η απόκτηση του θησαυρού γίνεται εμμονή για τον σύζυγο, ο οποίος προκειμένου να τον αποκτήσει. αγνοεί την επιμονή της συζύγου του να αποχωρήσουν, παρόλο που η παραμονή τους στο ξενοδοχείο φαίνεται θανάσιμα επικίνδυνη. Φτάνοντας όμως στο θησαυρό, έρχεται αντιμέτωπος με τρεις ‘’δράκους’. Και κάπου εκεί η αλήθεια και το ψέμα, η πραγματικότητα και η φαντασία περιπλέκονται και μια σειρά από αποκαλύψεις και ανατροπές θα οδηγήσουν τον ανυποψίαστο σύζυγο αντιμέτωπο με το παρελθόν αλλά και τις πράξεις του και θα τον φέρουν αντιμέτωπο ακόμα και με τον ίδιο του, τον εαυτό.

Πολλές φορές το μυαλό μας, παίζει περίεργα παιχνίδια, ειδικά την ώρα που η λογική υποχωρεί και δίνει την θέση της στο συναίσθημα, στα ένστικτα και στις αναμνήσεις. Εκείνη την ώρα ακριβώς πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά, γιατί είναι η ώρα των “δράκων”…

Μια σύγχρονη, σουρεαλιστική, ανατρεπτική κωμωδία όπου μέσα από το ανατρεπτικό της χιούμορ, εκθέτει την φιλοσοφία του σύγχρονου τρόπου ζωής, που έχει επιβληθεί υποσυνείδητα στον καθένα μας.

Μέρος των εσόδων από την παράσταση θα διατεθούν για την ενίσχυση του ταμείου του Φιλανθρωπικού Οργανισμού Στήριξης στην Πολύτεκνη Οικογένεια “Θεόφιλος”. 

Στο θέατρο Ελιαρτ. - Έναρξη: Δευτέρα 21 Οκτωβρίου στις 21.15 μ.μ.

Διάρκεια Παράστασης: 80 λεπτά – Είδος: Σουρεαλιστική Κωμωδία

Τιμή Εισιτηρίου: 10 € - Άνεργοι & Φοιτητές: 5 € 

Προπώληση εισιτηρίων: Στο Viva.gr & στα καταστήματα Παπασωτηρίου, Seven Spots & Public 

Χορηγοί: Alpha Grissin S.A. – ConfiDental – Little Miracles – M.M. Acoustics – Pinocchio

Χορηγοί Επικοινωνίας: Οι εφημερίδες: Ο Κόσμος του Επενδυτή, το ένθετο Passepartout και Το Ποντίκι – Το περιοδικό: Athens Magazine & το ηλεκτρονικό περιοδικό: Art Magazine – Τα sites: Clickatlife, CTV Mag, E-go, Go-Out, Monopoly, Musicity, Mymusicwall, Θεατροmania, Pizza Fan, Tralala.

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Σίμος Παπαναστασόπουλος - Βοηθός Σκηνοθέτη: Στέλλα Μπονάτσου

Παίζουν οι ηθοποιοί με σειρά εμφάνισης: Χρήστος Ευθυμίου, Στέλλα Μπονάτσου, Δημήτρης Παπαδάτος, Νικόλας Μαρμαράς, Κίττυ Μαργαρίτη

Μουσική: Αλεξάνδρα Κλάδη 

Χορογραφίες: Άννα Μαρία Μπονάτσου 

Σκηνικά - Κοστούμια: Δήμητρα Σπυρίδωνος, Μάρκελλος Μαυρομάτης

Κατασκευές: Βασίλης Παπαγεωργίου - Σχεδιασμός φωτισμού: Γιώργος Βαζαίος 

Παραγωγή: Big Bang Theater 

Από Δευτέρα 21 Οκτωβρίου και κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21:15

Στο Θέατρο «Ελιαρτ», Κωνσταντινουπόλεως 127, Βοτανικός - Μετρό: Κεραμεικός

Τηλέφωνο Κρατήσεων: 210 3477677 (18:00 – 21:00)

The End of an Era

THE END OF AN ERA

Πάντα μου άρεσε να χορεύω... Τους πρώτους μου χορούς έμαθα να τους χορεύω στο πανηγύρι του χωριού μου, στη Λιθακιά της Ζακύνθου. Κάθε Ιούλιο στο προαύλιο της εκκλησίας του Αη-Γιάννη γινότανε γλέντι τρικούβερτο. Νέοι και γέροι, παιδιά και μεγάλοι, όλοι πιάνονταν απ’το χέρι και δωστου χορό μέχρι το πρωί. Καλαματιανά, συρτούς ζακυνθινούς, τανγκό, βαλς, φοξ-ανγκλέ, κερκυραϊκούς, κουαντρίλιες, χασάπικα, χασαποσέρβικα, ζεϊμπέκικα. Εγώ μάθαινα τα βήματα στο πιτς – φυτίλι. Και θαύμαζα τους πιο μεγάλους που χόρευαν με τόση άνεση και χάρη.

Μετά από πολλά χρόνια ξαναβρέθηκα σε ένα τέτοιο πανηγύρι και όταν η μουσική άναψε, άρχισαν να με τρωνε οι πατούσες μου. Μπήκα και εγώ στο χορό, χόρεψα με την ψυχή μου όλους τους συρτούς. Πιασμένη χέρι-χέρι με άγνωστους, μοιραζόμουν μαζί τους τα βήματα και τη χαρά. Μα όταν έβαζε τανγκό ή βαλς ή φοξ – ανγκλέ, δεν έβρισκα καβαλιέρο. Μόνο μερικοί παππούδες ήξεραν αυτούς τους χορούς, και ήταν λίγοι. Και πιασμένοι. Και όσο περνάν τα χρόνια, τόσο θα λιγοστεύουν. Κορίτσια στη σειρά σαν τα κρύα τα νερά μα κανείς να τα χορέψει. Τι κρίμα να χάνεται μια τόσο όμορφη παράδοση.

Και δε με ενδιαφέρει καθόλου που κάποιοι μαθαίνουν αργεντίνικο τάνγκο και ρούμπα ή μπολερό σε σχολές χορού και κάνουν επιδείξεις στις γιορτές της σχολής τους με δύσκολα βήματα και φιγούρες που αποτελούν ολόκληρες χορογραφίες. Εγώ θέλω απλά πράγματα: να με πιάσει και να με χορέψει κάποιος που έμαθε να χορεύει τους δικούς μας, τους απλούς  χορούς με την ψυχή του, κοιτώντας τους μεγαλύτερούς του και όχι σε ένα στείρο δωμάτιο με ένα CD και με τη δασκάλα του. Να μην ψάχνω να τον βρω με το σταγονόμετρο, αλλά να είναι εκεί έξω, στο πανηγύρι του χωριού του, έτοιμος να με πάρει απ’το χέρι και να με γυρνά γρήγορες στροφές στα βήματα του βαλς που το έμαθε μόνος του, όπως το έμαθα και εγώ. Αν βρω κανένα παππού ή κανένα θείο να με χορέψει, είμαι τυχερή. Μα και αυτοί είναι πια κουρασμένα παλικάρια και φοβάσαι μην τους ξεγοφιάσεις.

Οι νέοι άνδρες δεν χορεύουν με την ψυχή τους όπως παλιά, παρά μόνο όταν χτυπιούνται στα clubs με τόνους τεκίλα ή βότκα ή ναρκωτικά.  Εκεί ο καθένας χορεύει για την πάρτη του, όχι αγκαλιαστά, ούτε με τα χέρια σφιχτά δεμένα. Τους παραδοσιακούς μας χορούς δεν τους χορεύουν πια και έτσι βλέπεις συχνά την αστεία εικόνα δυο γυναίκες να χορεύουν και τους δυο ρόλους: και της ντάμας και του καβαλιέρου! Για να μην αναφερθώ στα ζεϊμπεκικα που κάποτε οι άνδρες τα χόρευαν σαν περήφανοι αετοί ενώ σήμερα, οι περισσότεροι, σαν τα παρδαλά κατσίκια. To ίδιο ισχύει και για πολλές σύγχρονες γυναίκες. Ατσούμπαλες, άρυθμες, χωρίς χάρη και φινέτσα, να χορεύουν αντρικούς χορούς χωρίς το προϋποτιθέμενο βάρος.  Απόψε έφυγα νωρίς από το πανηγύρι. Ήθελα πολύ να μείνω κι άλλο και να χορεύω μέχρι το πρωί, μα οι καβαλιέροι μας τελείωσαν. Ίσως και οι ντάμες. This is the end of an era.

Ο Πέτρος και το Κοντραμπάσο

Ο ΠΕΤΡΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΝΤΡΑΜΠΑΣΟ

Με τον Πέτρο μεγαλώσαμε μαζί. Στο ίδιο θρανίο, με τα ίδια όνειρα. Πριν λίγες μέρες ήρθε από τη Νέα Υόρκη στη Ζάκυνθο, όπου εγώ ξόδευα τις καλοκαιρινές μου διακοπές, για να παίξει με τον Γάλλο πιανίστα Jean – Michel Pilc στο λόφο του Στράνη. Κάθε φορά που βρίσκω την ευκαιρία να τον ακούσω, το κάνω. Είμαι περήφανη για την πορεία του και χαρούμενη που είμαι φίλη του. Ο Πέτρος Κλαμπάνης παίζει κοντραμπάσο, αυτό το μεγάλο έγχορδο όργανο που κάποτε μια υπάλληλος ενός αεροδρομίου το πέρασε για ‘μεγάλο τσέλο’ (!). Δεν έπαιζε πάντα κοντραμπάσο, εγώ πιανίστα τον γνώρισα. Αλλά κατάφερνε με ευκολία ό,τι όργανο έπιανε στα χέρια του. Και εκεί που νόμιζα πως στον περίγυρό μου μόνο εγώ ήμουν η τρελή με τη μουσική, βρήκα, ευτυχώς, κάποιον που είχε μεγαλύτερη τρέλα.

Μεγαλώνοντας στην επαρχία δεν έχεις και πολλές επιλογές. Αλλά είμασταν τυχεροί γιατί φτιάξαμε μια παρέα πέντε ατόμων που είχαμε την ίδια ανάγκη για γνώση και εξέλιξη και έτσι βοηθούσε ο ένας τον άλλον να εξερευνήσει τον εαυτό του και να ωριμάσει. Θυμάμαι τις ατελείωτες συζητήσεις μας γύρω από τη μουσική, τον κόσμο, τα μαθηματικά. Τα σπασικλάκια του σχολείου.

Όταν ένα χειμωνιάτικο βράδυ του ’97 πήγαμε σε μια συναυλία που έπαιζε ο Γιώτης ο Κιορτσόγλου, ο Πέτρος γύρισε και μου είπε: «Θέλω να πάρω ένα μπάσο». Ήταν η εποχή που ακούγαμε Pink Floyd, Jethro Tull, Red Hot Chili Peppers, Rage against the machine, Prodigy κτλ. Ροκ δηλαδή κατά βάση. Είχαμε φτιάξει και ένα συγκροτηματάκι (τους Pulsars) και παίζαμε από δω και από κει. Μετά από λίγο καιρό έπεσε στα χέρια του ένα CD του Jaco Pastorius και από τότε κόλλησε πολύ άσχημα με το μπάσο.

Το ’99 ήρθαμε φοιτητές στην Αθήνα, όλοι μας σε κάποιο πανεπιστημιακό τμήμα, εκεί στην περιοχή του Ζωγράφου. Ο Πέτρος είχε περάσει στο τμήμα των ναυπηγών του πολυτεχνείου. Γρήγορα όμως τα παράτησε και αφοσιώθηκε στη μουσική ολοκληρωτικά. Τόσο ολοκληρωτικά που εγώ συχνά αμφισβητούσα την αγάπη μου για τη μουσική, καθώς και εγώ τότε σπούδαζα στο τμήμα της μουσικολογίας. Βγαίναμε με την παρέα και ο Πέτρος προτιμούσε να μελετά μπάσο. Τότε ήδη είχε αρχίσει εντατικά μαθήματα ηλεκτρικού μπάσου με τον Κιουρτσόγλου στο ωδείο του Νάκα. Είχε δώσει και κατατακτήριες και σπούδαζε και στην μουσικολογία παράλληλα. Μετά γράφτηκε στο Ατενέουμ και άρχισε μαθήματα κοντραμπάσου. Είχε γίνει πια ένας κανονικός τζαζίστας και έπαιζε σε πολλά τζαζ στέκια της Αθήνας. Τα όνειρά του για τη μουσική τον οδήγησαν στο να φύγει από την Ελλάδα και να πάει στην Ολλανδία που έμεινε μερικά χρόνια σπουδάζοντας στο κονσερβατόριο του Άμστερνταμ. Εκεί άρχισε να γνωρίζεται με μουσικούς από διάφορα μέρη του κόσμου και κατόπιν να κάνει συναυλίες σε πολλά μέρη της Ευρώπης. Και μετά ήρθε η Αμερική.

Μπορεί να μην είναι τόσο δύσκολο να πας στην Αμερική, είναι όμως αρκετά δύσκολο να μείνεις. Και πόσο μάλλον στην Νέα Υόρκη. Ο Πέτρος ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες και τα κατάφερε. Με τη βίζα του καλλιτέχνη, είναι πια μόνιμος κάτοικος της Νέας Υόρκης και έχει τη χαρά να παίζει με μουσικούς που θαυμάζει, αλλά και αυτοί έχουν τη χαρά να παίζουν μαζί του (όπως οι σπουδαίοι μουσικοί : Ari Hoenig, Greg Osby και Jean-Michel Pilc).

Ο Πέτρος δεν είναι απλώς ένας πολύ καλός κοντραμπασίστας της τζαζ. Είναι μια πολύπλευρη μουσική προσωπικότητα. Τα μουσικά του ερεθίσματα είναι ποικίλα και μπορεί κανείς να αναγνωρίσει αναφορές σε δημιουργούς που τον έχουν επηρεάσει όπως είναι οι Ara Dinkjan, Brad Mehldau και Astor Piazzola. Παίζει, πειραματίζεται, συνθέτει. Στις συναυλίες που παρουσιάζει τα δικά του έργα, συνοδευόμενα από πολύ ενδιαφέρουσες jazz standards διασκευές αλλά και άλλες που φτάνουν μέχρι και την ελληνική παραδοσιακή μουσική, πειραματίζεται τόσο στην αρμονία, τη φόρμα και τον ρυθμό, όσο και στις τεχνικές παιξίματος. Χαρακτηριστικό γνώρισμα της μουσικής του είναι τα «στρώματα» (layers), των μελωδικών γραμμών που στην ζωντανή εκτέλεση επιτυγχάνεται με την βοήθεια πεταλιών μέσω των οποίων ηχογραφεί τις μελωδίες επί σκηνής (real time) και τις αναπαράγει, ενώ από πάνω παίζει άλλες μελωδικές γραμμές. Πολύ συχνά το κοντραμπάσο δεν το μεταχειρίζεται με τον παραδοσιακό τρόπο (με τα δάχτυλα ή με το δοξάρι) καθώς μπορεί με ευκολία να το μετατρέπει σε κρουστό όργανο παίζοντας πολύπλοκους ρυθμούς στις ξύλινες επιφάνειες του οργάνου. Πολύ όμορφες είναι και οι στιγμές που κάνει σκατ με τη φωνή του παράλληλα και με μεγάλη ακρίβεια πάνω στις μελωδίες που παίζει. Αυτό όμως που με συγκινεί περισσότερο είναι πως μέσα από μια αρκετά δεξιοτεχνική προσέγγιση, καταφέρνει να διατηρεί το συναίσθημα ακέραιο.

Το βράδυ στο λόφο του Στράνη που έπαιξε μαζί με τον πιανίστα Jean Michel Pilc, ήταν εξαιρετικό, όπως και οι περισσότερες συναυλίες του Πέτρου που έχω παρακολουθήσει. Αλλά το συγκεκριμένο μέρος έχει μια άλλη μαγεία. Έχει μια αύρα που αποπνέει ποίηση. Ο κόσμος που βρέθηκε εκεί εκτίμησε τον μουσικό διάλογο τον δύο παικτών και τήρησε απόλυτη ησυχία. Το δροσερό αεράκι που άρχιζε να μαρτυρά την αρχή του Φθινοπώρου, ήταν το μόνο που συνόδευε τους ήχους του πιάνου και του κοντραμπάσου. Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος για να αποχαιρετίσουμε το καλοκαίρι.

Watch Video

Links:

You Tube Channel of Petros

Official Web Site